Het hartje

Het is namelijk helemaal hip om een hartje te tekenen op de hand van je kind. 
Ja, ik zie het heel veel voorbijkomen op Instagram. 
Je tekent een hartje op de hand van je kind en je tekent een hartje op de rug van je eigen hand. 
Een soort twinnen, een soort duo-tatoeage idee. 
Forever Friends, maar dan tussen moeders en kinderen. Of vaders en kinderen, dat kan natuurlijk ook. 

Mocht deze trend volledig aan je voorbij zijn gegaan, ik ga je bijpraten.

Als jouw zoon tranen met tuiten huilt voor weer een nieuwe schooldag. 
Als je dochter je dochter aan je benen blijft hangen, terwijl jij haar probeert los te pulken en haar naar school dirigeert, dan wil je daarvan af. 
Als je dagelijks –trendsetter ben je toch? –  goed gekleed en gekapt bij het schoolplein staat, en je allerliefste kind zorgt voor de nodige snotvlekken op je trui, dan word je daar op zijn zachts gezegd niet blij van. 

En niet alleen jij, ook de juf zit met haar handen in het haar. 
Zij voelt zich om 8:26 uur als een gevaarlijk balancerende koorddanseres in de top van de circustent. Met hoogtevrees. Zwetend.  
Waarom?
Omdat het lastig is de precieze toon te vinden, die zowel moeder als kind geruststelt. Om oog te hebben voor het verdriet van het kind, maar ook daadkrachtig op te kunnen treden terwijl de moeder het op dat moment ook niet meer weet. En had ik al gezegd dat het inmiddels 8:29 uur is, en er 23 bloedjes van kinderen in de klas bivakkeren? Zonder toezicht. Want de juf, het kind en de moeder hangen inmiddels geketend aan het hek, met het kind ertussen. 

Goed, daar vind ik iets van…. 
Maar dat wordt een ander verhaal. 

Ineens was daar het hartje. 
Het kind wordt nu afgezet bij het hek. Met een kus, een knuffel, een aai, een koekel, een tasje met een geschild appeltje en nog een kus. Een zwaai en nog een kus. En dus het alles oplossende hartje.  
Zonder hartje tel je bijna niet mee. 

 
Ik ben geen fan van het hartje. Misschien raak ik jou, als lezer nu wel kwijt.
Maar ik wil je graag wel aan het denken zetten: want welk idee geef je, als jij een hartje tekent bij je kind? 
Misschien heb jij wel een heel goed werkende, opvoedkundige visie hoor. Fijn, want dan heb je er over nagedacht. 
 
Ik zie iets heel anders in de klas. 
Namelijk, dat als er afscheid is genomen van de ouder, het kind vaak toch nog een fijne dag heeft. Ook al was het afscheid lastig. Ook al was het afscheid met tranen. Ook al was het een afscheid om te janken, met snot. 
 
Ja, ik zie eigenlijk altijd kinderen die lekker in hun vel zitten en plezier maken. 
Dat is heel fijn, zie ik je denken. 
Maar ik moet daarbij zeggen: dat ligt niet aan mij. 

Dat komt niet doordat ik heel de dag een fantastisch leuk programma heb.  
Dat wil niet zeggen dat wij de dag louter spelend en zingend doorbrengen.
Oh, welnee. Er wordt hard gewerkt. Er moet ook een hoop! Ja, moeten, niet omdat het leuk is, maar gewoon omdat het moet. Lezen, rekenen, spelling, taal, begrijpend lezen, het automatiseren van rekensommen, tafels leren, veters zelf strikken.  
Dat is een bak werk he?! En toch zie ik geen huilende kinderen. Geen kinderen die zwaarmoedig, met hangende schouders de dag doorkomen. 
Oke, oke, ik maak het natuurlijk heus wel leuker, dan dat ik hierboven schrijf. Zeker wel. Gelukkig maar… Maar kinderen hebben vaak helemaal niet meer zo’n last van een schooldag zonder ouders, dan dat jij bij het afscheid zou denken. Kinderen zijn gewoon heel flexibel en missen over het algemeen hun ouders niet. Sorry.

Maar wat is er, in mijn ogen, dan zo mis met dat hartje? 

Dat hartje is ten eerste heel goed bedoeld. 
Ten tweede is het een teken van liefde. Veel liefde. Een teken van Ik hou van jou. 
En dat is natuurlijk heel mooi. 
Maar het zegt ook: als jij naar het hartje kijkt, dan kun jij aan mij denken.  
En ik denk ook aan jou, want ik zie ook de hele dag dat hartje op mijn hand. 
 
Je gaat er dan indirect vanuit dat je kind jou gedurende de dag mist. 
Want: als je mij mist, dank kijk je naar het hartje.  
Maar ook: als je naar het hartje kijkt, dan mis ik jou. 
Sterker nog: als het kind lekker aan het werken is, en hij ziet het hartje, dan verandert dat wel zijn gevoel. Op dat moment komt er –hoe klein ook- een gevoel van gemis opzetten. 

Met het hartje geef je misschien het idee dat een schooldag ook inderdaad lastig en zwaar is.  

Daarom pleit ik voor een andere aanpak: geef het kind vertrouwen mee, dat hij of zij de schooldag wel doorkomt. Dat jij vertrouwen hebt in het kind. Maar ook dat het kind jou kan vertrouwen.
Ook dan kun je ruimte geven aan het verdriet door te zeggen: “ik zie dat je het heel lastig vind om afscheid van mij te nemen”.  
Maar je kunt vervolgens wel een positieve draai eraan geven. 
Bijvoorbeeld door te zeggen: “het gaat vandaag vast goed!”. Of: “ik heb er alle vertrouwen dat het vandaag een fijne dag wordt”.  
Wil je het nog makkelijker maken, zorg er dan niet voor dat jouw kind denkt dat je moederziel alleen van 9 tot 14:45 met een bak koffie op de bank de bank zit. 
Mocht dat zo zijn: zoek een baan/vriendin/hobby. 
De kans is groter dat je naar je werk moet, boodschappen moet doen of dat er een berg was en strijk en stof ligt. Op die manier maakt je kind zich ook geen zorgen over jou. 

En mocht je dit allemaal toch een tikkeltje hard vinden en iets tastbaars willen doen? 
Beloon dan je kind met een sticker na afloop van een goed geslaagde dag. 
 

Mocht deze tip niet baten? Dan kun je vast wel een beetje coaching gebruiken!  
Misschien heeft jouw kind wel een steuntje nodig en heeft hij echt een probleem met afscheid nemen. Dat kan natuurlijk ook en daar kunnen we aan werken. 
Zodat je kind stabiel en vol zelfvertrouwen zijn schooltijd aan kan gaan.